Tak, nadszedł ten czas, aby dokonać retrospekcji, podsumowania prawie już minionego roku i określenia celów na rok prawie przyszły.
Pierwszym, ważnym, wydarzeniem niewątpliwie było rozpoczęcie sezonu rowerowego, które odbyło się z lekkim opóźnieniem ze względu na trudności ze skompletowaniem sprzętu, ale w kwietniu Roch już pedałował. Początkowo sam, później z Nosiem.
Kolejne miesiące to szalona znajomość z Aliną, którą do tej pory Roch (a wcześniej jego brat Pafnucy) wspomina bardzo miło. Jednak nie było dane Pafnucemu zbliżyć się do Aliny. Brat Rocha został uśmiercony co skrzętnie opisał w Tryptyku rowerowym anonimowy narrator. Po śmierci Pafnucego schedę po Nim przejął Roch Brada.
Roch najchętniej spędzał czas ze swoimi przyjaciółmi, gdyż wiedział, że na Nich mógł (i może) zawsze liczyć. Pierwszego Prawdziwego Cross Country (TM) Roch nigdy nie zapomni, tak jak nie zapomni tych obłędnych pierogów w Mirowie. Wszystko to dzięki Koyocikowi.
Do tego wypad do Kamieńca z Michałem i na festyn w Żyglinie będąc pod wpływem .. Nosia.
Kolejne miesiące to dalsza jazda na rowerze, bicie kolejnych, osobistych, rekordów. Poza rowerem nie wiele się działo. Aż do września. We wrześniu, a może w sierpniu, Roch poznał MEwkę, Ewę no i Sylwię. Wspólne gwarki, sen na schodach domu kultury, chowanie się przed Policją pod schodami, skuteczne udaremnienie wyhaczania przez Dżokusa i w końcu sztuczne ognie. Niezapomniane.
Październik upłyną pod znakiem lansów z Nosiem i Michałem, wspólnych eksperymentów z colą i tabletkami, kupowania teletubisiów, róż i innych pierdół, wyhaczania i podhaczania. W listopadzie Nosiu udał się do wojska, a Roch nadal uskuteczniał rowerowanie. Z Michałem oczywiście. Listopad to także nowa znajomość. Z Dobrawą oczywiście.
Zbliżamy się do grudnia. Kolejny miesiąc spędzony na rowerze. Roch obiecał, że nie będzie już pisał o pewnej osobie na blogu, a więc pozostańmy przy tym, że grudzień upłynął pod znakiem roweru i niczego więcej. Choć to nieprawda.
Obok tego wszystkiego były studia, które Rochowi obrzydły i sesję letnią zakończył w listopadzie z jedną poprawką.
****
A jaki będzie Nowy Rok? Na pewno inny. Po pierwsze Roch postara nie zakochiwać się zbyt często bo ewidentnie mu to nie idzie, po drugie trzeba będzie skończyć studia i rozpocząć kolejne. Roch obiecuje, że częsciej będzie uprawiał Prawdziwe Cross Country (TM), jeśli będzie mu to dane to razem z Koyocikiem. Postara się być częstym gościem na Jurze i w Mirowie.
A co z rowerem? Na pewno nastąpią lekkie zmiany, może jakiś tuning, a może drugi rower. Jedno jest pewne. Nadal będzie można spotkać Rocha w dziwnych spodenkach i w jeszcze dziwniejszym kasku. Tego Roch jest pewien.
I to chyba tyle - jak to będzie pokaże czas, a znając życie to w/w plan zostanie zweryfikowany. Pewnie i kilka kopniaków w doopsko Roch otrzyma. Jedno jest pewne - Nowy Rok będzie ciekawy.
Tym, jakże, optymistycznym akcentem Roch kończy ostatni post w roku 2007.
Roch, i Jacek, pozdrawiają wszystkich, których znają bez wyjątku.
poniedziałek, 31 grudnia 2007
Nie udało się, niestety
Po wczorajszym, pełnym optymizmu, poście, w którym to Roch deklarował się, że zrobi 120km pozostało tylko wspomnienie. Jak zawsze życie zweryfikowało plany Rocha i, finalnie, dostał solidnego kopa w doopę.
Rano okazało się, że Roch musi udać się do banku bo coś tam nie sztymuje. Początkowo chciał jechać rowerem, ale ostatecznie udał się wraz z Megi. W banku kolejka na godzinę stania, później wizyta na stacji benzynowej, gdzie kolejna niespodzianka. Paliwo kosztuje 4,19 PLN, dzięki czemu kolejka do dystrybutora podobna do kolejki w banku. Cóż poradzić. Zatankować trzeba.
Godzina 1200, a Roch nie zrobił ani jednego metra na rowerze. Później znacznie przyjemniejsza czynność, czyli wizyta w PWiK (miejscu, z którym Roch jest bardzo związany). Tam Roch składał życzenia do siego roku (prawie) wszystkim pracownikom, z którymi kiedyś miał przyjemność i zaszczyt "pracować". Chodzi tu oczywiście o Tomka i Krzysia.
Godzina 1300 i ani jednego metra na rowerze. Wszelkie nadzieje na 120km już dawno prysnęły. Pozostało tylko wsiąść na rower i przejechać się dla czystej przyjemności przebywania, bądź co bądź, z najlepszym przyjacielem.
Szczególne podziękowania należą się wszystkim, którzy trzymali kciuki za Rocha i odważyli się wpisać w komentarzach. Pozostałym również Roch dziękuje, za to że czasem zaglądają na jego blog, choć Roch wie jaka trudna do przełknięcia jest jego tfoorczość.
Tak więc rok 2007 kończy się wynikiem 8400km, ale pewien niedosyt pozostaje.
Rano okazało się, że Roch musi udać się do banku bo coś tam nie sztymuje. Początkowo chciał jechać rowerem, ale ostatecznie udał się wraz z Megi. W banku kolejka na godzinę stania, później wizyta na stacji benzynowej, gdzie kolejna niespodzianka. Paliwo kosztuje 4,19 PLN, dzięki czemu kolejka do dystrybutora podobna do kolejki w banku. Cóż poradzić. Zatankować trzeba.
Godzina 1200, a Roch nie zrobił ani jednego metra na rowerze. Później znacznie przyjemniejsza czynność, czyli wizyta w PWiK (miejscu, z którym Roch jest bardzo związany). Tam Roch składał życzenia do siego roku (prawie) wszystkim pracownikom, z którymi kiedyś miał przyjemność i zaszczyt "pracować". Chodzi tu oczywiście o Tomka i Krzysia.
Godzina 1300 i ani jednego metra na rowerze. Wszelkie nadzieje na 120km już dawno prysnęły. Pozostało tylko wsiąść na rower i przejechać się dla czystej przyjemności przebywania, bądź co bądź, z najlepszym przyjacielem.
Szczególne podziękowania należą się wszystkim, którzy trzymali kciuki za Rocha i odważyli się wpisać w komentarzach. Pozostałym również Roch dziękuje, za to że czasem zaglądają na jego blog, choć Roch wie jaka trudna do przełknięcia jest jego tfoorczość.
Tak więc rok 2007 kończy się wynikiem 8400km, ale pewien niedosyt pozostaje.
niedziela, 30 grudnia 2007
Uprasza się o trzymanie kciuków
Roch napisze wprost, nie będzie owijał w bawełnę, nie będzie ściemy, nie będzie niczego - ależ brawurowe posunięcie. Do rzeczy. Jeśli istnieje na tym ziemskim padole chociaż jedna osoba, która choć trochę lubi Roch to jutro w godzinach 0900 - 1600 proszona jest o trzymanie kciuków za wyczyn, który Roch chce popełnić.
Otóż po dzisiejszej przejażdżce do 8500km brakuje 120km. Gdyby Roch się sprężył, a pogoda dopomogła wysoką temperaturą to 120km jest raczej (nie) możliwe. Owszem, przejechać 120km jest ciężko latem, a co dopiero zimą, ale mając motywację i, chociaż jednego, blogoobserwatora za plecami Roch jest w stanie przynajmniej zbliżyć się do tej magicznej liczby.
Gdyby jednak nie wyszło, a wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazują, to Roch będzie wdzięczny wszystkim, którzy trzymali za niego kciuki. Przy ewentualnym blogozlocie możecie liczyć na wdzięczność Roch.
P.S: Dziś tylko 35km.
Roch pozdrawia Wszystkich, no prawie.
Otóż po dzisiejszej przejażdżce do 8500km brakuje 120km. Gdyby Roch się sprężył, a pogoda dopomogła wysoką temperaturą to 120km jest raczej (nie) możliwe. Owszem, przejechać 120km jest ciężko latem, a co dopiero zimą, ale mając motywację i, chociaż jednego, blogoobserwatora za plecami Roch jest w stanie przynajmniej zbliżyć się do tej magicznej liczby.
Gdyby jednak nie wyszło, a wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazują, to Roch będzie wdzięczny wszystkim, którzy trzymali za niego kciuki. Przy ewentualnym blogozlocie możecie liczyć na wdzięczność Roch.
P.S: Dziś tylko 35km.
Roch pozdrawia Wszystkich, no prawie.
sobota, 29 grudnia 2007
Prawie jak jazda testowa
- Klocuszki zamontowane, można się ubierać - Powiedział Roch sam do siebie dumny ze swojego dzieła.
Klocki siedziały na swoim miejscu więc można było wskoczyć w rowerowy kalesonki i dokonać testu nowych klocków. Roch zszedł na dół, pojechał jeszcze do sklepu. Jadać z powrotem zadzwonił do Michała, czy nie poszedłby na rower.
Michaś zszedł na dół i pojechali w kierunku Rept. Jednak zimno było nie do wytrzymania nawet dla gorącego Rocha. Wrócili do domu, ale została podjęta ostatnia próba pokonania zimna, która nie udała się. Zimno wygrało.
Roch, pożegnawszy się z Michałem, skierował się do domu, ale chęć przetestowania kloców była silniejsza. Roch pojechał na miasto i tam kilka razy zahamował. Trzeba przyznać, że jak na osiem złotych to działa miodnie, a po dotarciu będą jak brzytwa.
Z powodu przeszywającego zimna post jest jaki jest. Wszelkie pretensje kierować do Redakcji.
Roch pozdrawia.
Klocki siedziały na swoim miejscu więc można było wskoczyć w rowerowy kalesonki i dokonać testu nowych klocków. Roch zszedł na dół, pojechał jeszcze do sklepu. Jadać z powrotem zadzwonił do Michała, czy nie poszedłby na rower.
Michaś zszedł na dół i pojechali w kierunku Rept. Jednak zimno było nie do wytrzymania nawet dla gorącego Rocha. Wrócili do domu, ale została podjęta ostatnia próba pokonania zimna, która nie udała się. Zimno wygrało.
Roch, pożegnawszy się z Michałem, skierował się do domu, ale chęć przetestowania kloców była silniejsza. Roch pojechał na miasto i tam kilka razy zahamował. Trzeba przyznać, że jak na osiem złotych to działa miodnie, a po dotarciu będą jak brzytwa.
Z powodu przeszywającego zimna post jest jaki jest. Wszelkie pretensje kierować do Redakcji.
Roch pozdrawia.
piątek, 28 grudnia 2007
Roch sobie pojeździł, psia mać!
Jak coś działa przez dłuższy czas, to w najmniej oczekiwanym momencie zepsuje się. I na tym zdaniu można by zakończyć dalsze użalanie się nad sobą. Roch, będąc na drugi dzień na diecie, kupił sobie banana i poszedł na rower. Jednak coś nie grało.
- Kurna, co tak ociera - Dziwił się Roch jadąc na rowerze.
Naciskając hamulec tajemnicze ocierania nasilało się.
- Kur*a! Klocek skończył się - Załamał się Roch.
Opiłki metalu, które znajdują się w końcowej części bardzo ładnie zeszlifowały obręcz, dzięki czemu w najbliższym czasie i ona zostanie wymieniona. Roch postanowił dokonać zakupu najtańszych klocków, aby przejeździć końcówkę roku, a w styczniu zabrać się za remont swojego ukochanego pojazdu.
W rowerowym kupił ostatnią parę klocków, za całe osiem złotych, przyjechał do domu i rozpoczął montaż. Stary klocek został zachowany na pamiątkę. Kiedyś duży Roch pokaże małym Rochom, jak kończy się brak kontroli klocków hamulcowych.
Post miał być ciekawszy, dłuższy i w ogóle ..szy, ale wyszło jak wyszło.
Roch pozdrawia Wszystkich.
- Kurna, co tak ociera - Dziwił się Roch jadąc na rowerze.
Naciskając hamulec tajemnicze ocierania nasilało się.
- Kur*a! Klocek skończył się - Załamał się Roch.
Opiłki metalu, które znajdują się w końcowej części bardzo ładnie zeszlifowały obręcz, dzięki czemu w najbliższym czasie i ona zostanie wymieniona. Roch postanowił dokonać zakupu najtańszych klocków, aby przejeździć końcówkę roku, a w styczniu zabrać się za remont swojego ukochanego pojazdu.
W rowerowym kupił ostatnią parę klocków, za całe osiem złotych, przyjechał do domu i rozpoczął montaż. Stary klocek został zachowany na pamiątkę. Kiedyś duży Roch pokaże małym Rochom, jak kończy się brak kontroli klocków hamulcowych.
Post miał być ciekawszy, dłuższy i w ogóle ..szy, ale wyszło jak wyszło.
Roch pozdrawia Wszystkich.
czwartek, 27 grudnia 2007
Bananowe zabawy Rocha
Jaki jest najlepszy sposób na pozbycie się zbędnych świątecznych kilogramów? Otóż ruch. Ruchać można się na wiele sposobów jest jednak sposób, który Roch upodobał sobie najbardziej. Tym sposobem jest ruchanie się na rowerze.
Tak więc Roch zasiadł na rower i rozpoczął ruchanie. Kierunek to Dolomity i Repty. Kiedy poczuł, że zbędne kilogramy opuszczają ciało mógł przystąpić do konsumpcji śniadanio-obiado-kolacji, czyli banana. Tak, to jedyny posiłek jaki dziś Roch zje.
Fotorelacja z konsumpcji poniżej:
Można kliknąć, będzie większy Roch.
Po powrocie zadzwonił Michał, czy Roch pomógłby z jedną rzeczą. Roch bardzo chętnie przyjął propozycję ponieważ to kolejna okazja do ruchania się. Razem przynieśli pewien niezbędny sprzęt domowy. Ot i na tym zakończyło się ruchanie Rocha.
Roch pozdrawia Dobrawę i Michała.
P.S: Uprzedzając skojarzenia z ruchaniem się, Roch poleca lekturę Placówki (nie Palcówki) Bolesława Prusa.
Tak więc Roch zasiadł na rower i rozpoczął ruchanie. Kierunek to Dolomity i Repty. Kiedy poczuł, że zbędne kilogramy opuszczają ciało mógł przystąpić do konsumpcji śniadanio-obiado-kolacji, czyli banana. Tak, to jedyny posiłek jaki dziś Roch zje.
Fotorelacja z konsumpcji poniżej:
Można kliknąć, będzie większy Roch.Po powrocie zadzwonił Michał, czy Roch pomógłby z jedną rzeczą. Roch bardzo chętnie przyjął propozycję ponieważ to kolejna okazja do ruchania się. Razem przynieśli pewien niezbędny sprzęt domowy. Ot i na tym zakończyło się ruchanie Rocha.
Roch pozdrawia Dobrawę i Michała.
P.S: Uprzedzając skojarzenia z ruchaniem się, Roch poleca lekturę Placówki (nie Palcówki) Bolesława Prusa.
środa, 26 grudnia 2007
Ostatni lansik
Roch pragnie donieść, że odbył się ostatni lansik przed powrotem Nosia w kamasze. Lansik miał miejsce na mieście, gdzie poszli, aby sprawdzić rozkład jazdy autobusów i pociągów. Zaczęli od pociągu.
- Dzień dobry, może mi pani powiedzieć, o której jedzie pociąg z Katowic do Bolesławca? - Zapytał Nosiu.
- Yyyy na informacji o takie rzeczy się pyta - Powiedziała smutna pani, po chwili zastanowienia.
Problem w tym, że informacja była nieczynna, a jedyne okienko jakie było dostępna to właśnie okienko tej smutnej pani. Pani wzięła uczone książki, mapę i zaczęła lokalizować Bolesławiec. Roch, obyty w Świecie, chciał podpowiedzieć smutnej pani, że to trochę niżej niż ta duża niebieska plama, ale zostawił to dla siebie.
W końcu Nosiu dowiedział się o połączeniu i można było sprawdzić autobus. Tutaj poszło szybciej bo rozkład wisiał i można było przeczytać co, gdzie i jak.
W drodze powrotnej Roch z Nosiem obsmarowali dupska kilku osobom, ale to zostanie ich słodką tajemnicą. Gdyby jednak ktoś widział dwa takie mokre ślady na chodniku to ... nieważne.
I na tym koniec drugiego dziś postu. Nosiu wyjeżdża, ale wróci bo kocha Rocha (o proszę, jaki dym bo udał się rym).
P.S: Nosiu, nie myśl o poprawie moich stosunków z .. no Ty już wiesz.
- Dzień dobry, może mi pani powiedzieć, o której jedzie pociąg z Katowic do Bolesławca? - Zapytał Nosiu.
- Yyyy na informacji o takie rzeczy się pyta - Powiedziała smutna pani, po chwili zastanowienia.
Problem w tym, że informacja była nieczynna, a jedyne okienko jakie było dostępna to właśnie okienko tej smutnej pani. Pani wzięła uczone książki, mapę i zaczęła lokalizować Bolesławiec. Roch, obyty w Świecie, chciał podpowiedzieć smutnej pani, że to trochę niżej niż ta duża niebieska plama, ale zostawił to dla siebie.
W końcu Nosiu dowiedział się o połączeniu i można było sprawdzić autobus. Tutaj poszło szybciej bo rozkład wisiał i można było przeczytać co, gdzie i jak.
W drodze powrotnej Roch z Nosiem obsmarowali dupska kilku osobom, ale to zostanie ich słodką tajemnicą. Gdyby jednak ktoś widział dwa takie mokre ślady na chodniku to ... nieważne.
I na tym koniec drugiego dziś postu. Nosiu wyjeżdża, ale wróci bo kocha Rocha (o proszę, jaki dym bo udał się rym).
P.S: Nosiu, nie myśl o poprawie moich stosunków z .. no Ty już wiesz.
Blisko, coraz bliżej
Co robić rano w drugi, czy któryś tam, dzień Świąt? Można okupować lodówkę, można oglądać to co serwuje nam telewizja, można połączyć obie te czynności, a można wsiąść na rower i pedałować od rana do zmroku. I tak też zrobił Roch. W okolicach godziny 1000 był już na rowerze. Pogoda strasznie dopisała, słońce grzało i dzięki temu słupek rtęci pokonał granicę +5° st.
Roch zrobił sobie małą rozgrzewkę jadąc ulicą na G i tam spotkał kilka osób. Jednak już nie cieszy się, tak jak kiedyś, na widok jednej z nich. Niezatrzymując się pomknął przed siebie, w bliżej nieznanym kierunku. Później kierunek wyprawy znacząco się wyklarował i przewidywał wypad na Dolomity.
W drodze na Dolomity spotkał Adasia i Marka, którzy właśnie wracali z Dolomitów. Gdy i Roch zakończył wizytę na Dolomitach udał się na Repty i Pniowiec. Z Pniowca wylądował ponownie na ulicy na G i wrócił do domu. Po uzupełnieniu płynów Roch wyruszył ponownie na rower.
Cel to ponownie Repty i Dolomity, ale inną trasą.
Kilometrów wyszło całe 60. Do 8500km brakuje jedynie 150km. Jakieś trzy dni jazdy.
Roch pozdrawia Ewę, Dawida i Sylwię spotkanych na ulicy na G. (kolejność prawie przypadkowa)
Roch zrobił sobie małą rozgrzewkę jadąc ulicą na G i tam spotkał kilka osób. Jednak już nie cieszy się, tak jak kiedyś, na widok jednej z nich. Niezatrzymując się pomknął przed siebie, w bliżej nieznanym kierunku. Później kierunek wyprawy znacząco się wyklarował i przewidywał wypad na Dolomity.
W drodze na Dolomity spotkał Adasia i Marka, którzy właśnie wracali z Dolomitów. Gdy i Roch zakończył wizytę na Dolomitach udał się na Repty i Pniowiec. Z Pniowca wylądował ponownie na ulicy na G i wrócił do domu. Po uzupełnieniu płynów Roch wyruszył ponownie na rower.
Cel to ponownie Repty i Dolomity, ale inną trasą.
Kilometrów wyszło całe 60. Do 8500km brakuje jedynie 150km. Jakieś trzy dni jazdy.
Roch pozdrawia Ewę, Dawida i Sylwię spotkanych na ulicy na G. (kolejność prawie przypadkowa)
wtorek, 25 grudnia 2007
Zbędne kilogramy
Jak to jest, że wszystko co wchłaniamy gdzieś się odkłada. Taka światła myśl naszła Rocha, gdy wstał rano i spojrzał do lustra. Brzuch w kształcie jakby bardziej kolistym, w każdym razie znacząco uwydatnił się. Niektórzy twierdzą, że dobry koń powinien stać pod dachem, ale bez przesady.
Pora na zrzucanie zbędnych kilogramów. Oczywiście na rowerze. W okolicach 1000 zszedł na dół i rozpoczął rowerowanie. Pierwsze rozczarowanie (o proszę, jaki rym) nadeszło na zakręcie, który wziął i pokrył się lodem. Rower lekko uciekł w bok, ale sytuacja szybko została opanowana.
Celem były Dolomity. Przed samymi Dolomitami Roch spotkał Zbyszka (znanego również jako banan), z którym zamienił kilka słów.
- Oooo cześć - Powiedział Roch.
- Cześć, gonisz chłopaków? - Zapytał Zbyszek.
- A co jeżdżą? - Zdziwił się Roch.
- Tak, przecież dziś pierwszy dzień Świąt - Uświadomił Rocha Zbyszek.
- Aaa no fakt. Dobra gonię ich. 3maj się - Powiedział Roch.
- Cześć - Odpowiedział Zbyszek.
Roch postanowił, że poszuka chłopaków bo to zacna grupa, chociażby ekipa z Adventure i kilku(nastu) innych rowerzystów. Jednak poszukiwania nie udały się. I Roch samotnie pojeździł na Dolomitach. Z Dolomitów Roch pojechał na Repty i tam dokończył jeżdżenie.
W okolicach 30-ego kilometra zrodził się pomysł, aby udać się do domu, zjeść coś lekkiego i ponownie wybyć na rower. I tak też się stało. W między czasie Roch polansował się z Nosiem, który dostał przepustkę i jest w domu.
****
Drugie starcie rowerowe było krótsze niż pierwsze, ale udało się zrobić 20km, dzięki czemu ogólnie wyszło 50km. Roch pojechał ulicą na G w kierunku Pniowca i wrócił tą samą drogą.
Ogólnie już jest około 8300km i do 31 grudnia pewnie będzie 8500, bo na 9000km nie ma co liczyć (w tym sezonie).
I na tym koniec.
Roch pozdrawia Wszystkich.
Pora na zrzucanie zbędnych kilogramów. Oczywiście na rowerze. W okolicach 1000 zszedł na dół i rozpoczął rowerowanie. Pierwsze rozczarowanie (o proszę, jaki rym) nadeszło na zakręcie, który wziął i pokrył się lodem. Rower lekko uciekł w bok, ale sytuacja szybko została opanowana.
Celem były Dolomity. Przed samymi Dolomitami Roch spotkał Zbyszka (znanego również jako banan), z którym zamienił kilka słów.
- Oooo cześć - Powiedział Roch.
- Cześć, gonisz chłopaków? - Zapytał Zbyszek.
- A co jeżdżą? - Zdziwił się Roch.
- Tak, przecież dziś pierwszy dzień Świąt - Uświadomił Rocha Zbyszek.
- Aaa no fakt. Dobra gonię ich. 3maj się - Powiedział Roch.
- Cześć - Odpowiedział Zbyszek.
Roch postanowił, że poszuka chłopaków bo to zacna grupa, chociażby ekipa z Adventure i kilku(nastu) innych rowerzystów. Jednak poszukiwania nie udały się. I Roch samotnie pojeździł na Dolomitach. Z Dolomitów Roch pojechał na Repty i tam dokończył jeżdżenie.
W okolicach 30-ego kilometra zrodził się pomysł, aby udać się do domu, zjeść coś lekkiego i ponownie wybyć na rower. I tak też się stało. W między czasie Roch polansował się z Nosiem, który dostał przepustkę i jest w domu.
****
Drugie starcie rowerowe było krótsze niż pierwsze, ale udało się zrobić 20km, dzięki czemu ogólnie wyszło 50km. Roch pojechał ulicą na G w kierunku Pniowca i wrócił tą samą drogą.
Ogólnie już jest około 8300km i do 31 grudnia pewnie będzie 8500, bo na 9000km nie ma co liczyć (w tym sezonie).
I na tym koniec.
Roch pozdrawia Wszystkich.
poniedziałek, 24 grudnia 2007
Szukając Gwiazdki
Święta, nie Święta rowerowy trening należy odbyć. Dziś Roch pojechał na Repty, trzeci dzień z rzędu, ale dziś było wyjątkowo. Ludzi brak, wszyscy siedzą w domach i przygotowują się do ucztowania, ruch na drogach również znikomy. Jedynym minusem była temperatura, która nie chce osiągnąć znośnego stanu.
Roch zrobił 30km, a teraz unika jakichkolwiek obowiązków typu mieszanie czegoś, przynoszenie, wynoszenie. Zaszył się z laptopem w szafie i siedzi cichutko, aby nie zwrócić na siebie uwagi.
Tyle o rowerze, a teraz życzenia. Nie będą to oklepany i tandetne Wesołych Świąt, bo tym to już rzygać się chce. A więc zaczynamy:
Koyocie, Przyjacielu mój, oby wszystko co zaplanowałeś się spełniło, obyś uskuteczniał Prawdziwe Cross Country (TM) codziennie, oby 10 000km pękło (ba! 30 000km), oby dętki wytrzymały, a opony się nie starły. Zresztą gadaliśmy to wiemy ;) Pozdrów Kasię i Krzysia.
Michale, Przyjacielu mój, żebyś więcej czasu znalazł na rower, spełnienia wszystkich planów i marzeń, sukcesów w pracy i poza nią. Ucałuj Dobrawę i nie blokuj biednego Rocha.
Nosiowi - oby w końcu się udało to, czego pragnie. Już my wiemy czego Ty pragniesz. Oby Twoja skóra stawała się coraz czarniejsza, obyś zawsze był taki jak jesteś, Bracie. I żebyś zaprzestał podhaczania Rochowi dziewczyn.
MEwkom, Agnieszkom, Ewelinom, Plackom i innym sukcesów w szkole, jak najdłuższych wakacji, zniesienia matury i zadań domowych, spełnienia marzeń i czego tam jeszcze chcecie.
Sylwii - miłości, którą już chyba znalazła, spełnienia marzeń, obyś dalej była taka szalona jak jesteś teraz.
Wszystkim, których Roch zna spełnienia tego co sobie wymarzyliście.
Na koniec został Jacek. Czego można życzyć Jackowi? Spełnienia marzeń? Póki co sam sobie je spełnia. Szczęścia w miłości? Już przestał w to wierzyć. Zdrowia? Kolana i tak nowego nie dostanie. Pieniędzy? Być może.
No więc Jacku drogi, obyś skończył studia, a reszta sama się ułoży.
Roch zrobił 30km, a teraz unika jakichkolwiek obowiązków typu mieszanie czegoś, przynoszenie, wynoszenie. Zaszył się z laptopem w szafie i siedzi cichutko, aby nie zwrócić na siebie uwagi.
Tyle o rowerze, a teraz życzenia. Nie będą to oklepany i tandetne Wesołych Świąt, bo tym to już rzygać się chce. A więc zaczynamy:
Koyocie, Przyjacielu mój, oby wszystko co zaplanowałeś się spełniło, obyś uskuteczniał Prawdziwe Cross Country (TM) codziennie, oby 10 000km pękło (ba! 30 000km), oby dętki wytrzymały, a opony się nie starły. Zresztą gadaliśmy to wiemy ;) Pozdrów Kasię i Krzysia.
Michale, Przyjacielu mój, żebyś więcej czasu znalazł na rower, spełnienia wszystkich planów i marzeń, sukcesów w pracy i poza nią. Ucałuj Dobrawę i nie blokuj biednego Rocha.
Nosiowi - oby w końcu się udało to, czego pragnie. Już my wiemy czego Ty pragniesz. Oby Twoja skóra stawała się coraz czarniejsza, obyś zawsze był taki jak jesteś, Bracie. I żebyś zaprzestał podhaczania Rochowi dziewczyn.
MEwkom, Agnieszkom, Ewelinom, Plackom i innym sukcesów w szkole, jak najdłuższych wakacji, zniesienia matury i zadań domowych, spełnienia marzeń i czego tam jeszcze chcecie.
Sylwii - miłości, którą już chyba znalazła, spełnienia marzeń, obyś dalej była taka szalona jak jesteś teraz.
Wszystkim, których Roch zna spełnienia tego co sobie wymarzyliście.
Na koniec został Jacek. Czego można życzyć Jackowi? Spełnienia marzeń? Póki co sam sobie je spełnia. Szczęścia w miłości? Już przestał w to wierzyć. Zdrowia? Kolana i tak nowego nie dostanie. Pieniędzy? Być może.
No więc Jacku drogi, obyś skończył studia, a reszta sama się ułoży.
niedziela, 23 grudnia 2007
Kto to wymyślił?
Przesadne zimno znaczy się. Bo owszem, przy zerze można spokojnie jeździć, ale przy -5°C to robi się zimno. W stopy szczególnie bo to jedyna część ciała, która mało pracuje. No ale trzeba gonić z kilometrami bo są osoby, które gonią Roch i gonią, ale do tego doj(e)dziemy.
Roch pojechał sobie znowu na Repty, bo innego wyjścia nie miał. W domu czekał na niego krzak, zwany umownie choinką, którego trzeba było przystroić i inne obowiązki. Ze strachu przed ubieraniem krzaka tfu. choinki Roch zrobił 50km.
Z Rept pojechał na Pniowiec, ulicą na G. (kurna nie da się jej objechać) do miasta i jeszcze na Dolomity. Po powrocie nie czuł członków, ale miał nadzieję, że ktoś tego krzaka ubrał. A dzietam! Roch musiał go ubierać i dzięki temu wygląda jak wygląda.
No, a teraz przyjemniejsza rzecz. Uroczyście gratulujemy Koyocikowi szalonych 5000km, które to dziś uskutecznił. W celu wysłania Pierniczków Alpejskich dla Koyota należy kontaktować się z Rochem, który to przekaże wszelkie podarki Szanownemu podarkobiorcy.
Gratuluję!
Roch pozdrawia Wszystkich.
Roch pojechał sobie znowu na Repty, bo innego wyjścia nie miał. W domu czekał na niego krzak, zwany umownie choinką, którego trzeba było przystroić i inne obowiązki. Ze strachu przed ubieraniem krzaka tfu. choinki Roch zrobił 50km.
Z Rept pojechał na Pniowiec, ulicą na G. (kurna nie da się jej objechać) do miasta i jeszcze na Dolomity. Po powrocie nie czuł członków, ale miał nadzieję, że ktoś tego krzaka ubrał. A dzietam! Roch musiał go ubierać i dzięki temu wygląda jak wygląda.
No, a teraz przyjemniejsza rzecz. Uroczyście gratulujemy Koyocikowi szalonych 5000km, które to dziś uskutecznił. W celu wysłania Pierniczków Alpejskich dla Koyota należy kontaktować się z Rochem, który to przekaże wszelkie podarki Szanownemu podarkobiorcy.
Gratuluję!
Roch pozdrawia Wszystkich.
sobota, 22 grudnia 2007
Za stary jesteś..
Te słowa Roch słyszy mniej więcej od miesiąca, a jest odpowiedź na pytanie "Co przyniesie mi gwiazdka?". Powtarzanie komuś w kółko, że jest za stary na prezenty potrafi człowiek zdołować, obniżyć samoocenę i generalnie rozbić go psychicznie. Bo jak można być za starym?
Roch jednak postanowił, że będzie miał prezent pod choinką, o ile w końcu pojedzie po choinkę. Gdy choinka będzie już stała i będzie ochotnik, który ją przystroi to wtedy Roch położy sobie prezent pod wypasioną choinką. Prezent został zakupiony dziś i prezentuje się tak:
Jeszcze tylko Gwiazdka z DHL'u przywiezie paczkę do domu i można zabierać się za czytanie.
Jak widzicie jest to książka, co może dziwić tych, którzy znają Roch i wiedzą jaki jest jego stosunek do książek.
Koniec chwalenia się. Pora napisać gdzie to dziś był Roch, a był w tym samym miejscu co wczoraj, czyli na Reptach. W związku z tym mapki nie będzie bo wczorajsza jest nadal aktualna. Kilometrów wyszło 30, z czego 10 na samych Reptach.
W sumie jest już 8200km.
Kuniec pisania.
Roch pozdrawia Wszystkich, no prawie.
Roch jednak postanowił, że będzie miał prezent pod choinką, o ile w końcu pojedzie po choinkę. Gdy choinka będzie już stała i będzie ochotnik, który ją przystroi to wtedy Roch położy sobie prezent pod wypasioną choinką. Prezent został zakupiony dziś i prezentuje się tak:
Jeszcze tylko Gwiazdka z DHL'u przywiezie paczkę do domu i można zabierać się za czytanie.
Jak widzicie jest to książka, co może dziwić tych, którzy znają Roch i wiedzą jaki jest jego stosunek do książek.
Koniec chwalenia się. Pora napisać gdzie to dziś był Roch, a był w tym samym miejscu co wczoraj, czyli na Reptach. W związku z tym mapki nie będzie bo wczorajsza jest nadal aktualna. Kilometrów wyszło 30, z czego 10 na samych Reptach.
W sumie jest już 8200km.
Kuniec pisania.
Roch pozdrawia Wszystkich, no prawie.
piątek, 21 grudnia 2007
Dajcie Rochowi karabin to zrobi porządek
Psia jucha! Rochowi zachciało się iść do Marketu po głupie płyty. Niby nic strasznego, ale Roch nie wziął poprawki na to, że jest okres przedświąteczny, a więc czas, w którym ludzie przeistaczają się w marketowych zombie i chodzą między regałami w poszukiwaniu to tego to owego.
Roch jednak potrzebował płyt na już i kupić je musiał. Bez koszyka pomknął do regału z płytami, wziął pierwsze z brzegu Emtec'i i uderzył do kasy. Przy każdej kasie kolejka licząca sobie dziesiątki metrów. Jednak Roch ma dużą wiarę w ludzi i pomyślał, że z głupimi płytami ktoś go wpuści. Odliczył kasę, ale o jakimkolwiek wpuszczeniu do kolejki mógł zapomnieć.
Argument, jakże ważny, "my też mamy mało" nie trafiał do Rocha, gdy spoglądał na spasione mordy koszykowych popychaczy. Pozostało cierpliwie czekać w kolejce. Za Rochem ogonek tworzył się coraz dłuższy, aż tu Roch poczuł jak ktoś go szturcha od tył.
- Co jest? - Pomyślał.
- Ja taki nie uczesany - Dokończył myśl.
Odwrócił się i zobaczył koszykowego popychacza bujającego się niczym bańka-wstańka.
- Przepraszam, czy mógłby mnie pan nie popychać swoim koszykiem - Kulturalnie Roch odezwał się do popychacza.
Popychacz miał wyraźne problemy z wysłowieniem się i Roch nie zrozumiał co do niego popychacz powiedział, ale ruchanie Rocha koszykiem nie ustało.
- Haaalo, czy mógłby mnie Pan nie popychać bo to denerwujące się staje - Ponowił prośbę tym razem bardziej stanowczo.
Popychacz ponownie coś rzucił pod nosem, ale muzyka marketowa skutecznie go zagłuszyła. Jednak nie zagłuszyła popychania, która się jakby nasiliło. Do kasy daleka droga, a Roch prawie dochodzi. W końcu nie wytrzymał i rzucił w kierunku popychacza wiązankę.
- ee Ty ciulu, przestaniesz mnie popychać, czy to za trudne to przetworzenia przez Twój ptasi móżdżek!!! - Roch powoli tracił resztki kultury.
- Może trochę grzeczniej - Wydusił z siebie popychacz.
- JAK KUR*A PROSIŁEM DWA RAZY TO MNIE PAN OLAŁ, A TERAZ MAM BYĆ KULTURALNY??? Z CHU*EM NA GŁOWY SIĘ POMIENIAŁEŚ!!!???? - Cierpliwość Rocha nie jest z gumy.
Po tym stwierdzeniu popychacz się zaczerwienił i zachował dystans od pośladków Rocha. Tłum zaczął ożywioną dyskusję, prawdopodobnie na temat chamstwa dzisiejszej młodzieży, a sam zdaje się być nie lepszy.
Tyle nerwów za głupie 11.99 zł! Nigdy więcej!
Roch jednak potrzebował płyt na już i kupić je musiał. Bez koszyka pomknął do regału z płytami, wziął pierwsze z brzegu Emtec'i i uderzył do kasy. Przy każdej kasie kolejka licząca sobie dziesiątki metrów. Jednak Roch ma dużą wiarę w ludzi i pomyślał, że z głupimi płytami ktoś go wpuści. Odliczył kasę, ale o jakimkolwiek wpuszczeniu do kolejki mógł zapomnieć.
Argument, jakże ważny, "my też mamy mało" nie trafiał do Rocha, gdy spoglądał na spasione mordy koszykowych popychaczy. Pozostało cierpliwie czekać w kolejce. Za Rochem ogonek tworzył się coraz dłuższy, aż tu Roch poczuł jak ktoś go szturcha od tył.
- Co jest? - Pomyślał.
- Ja taki nie uczesany - Dokończył myśl.
Odwrócił się i zobaczył koszykowego popychacza bujającego się niczym bańka-wstańka.
- Przepraszam, czy mógłby mnie pan nie popychać swoim koszykiem - Kulturalnie Roch odezwał się do popychacza.
Popychacz miał wyraźne problemy z wysłowieniem się i Roch nie zrozumiał co do niego popychacz powiedział, ale ruchanie Rocha koszykiem nie ustało.
- Haaalo, czy mógłby mnie Pan nie popychać bo to denerwujące się staje - Ponowił prośbę tym razem bardziej stanowczo.
Popychacz ponownie coś rzucił pod nosem, ale muzyka marketowa skutecznie go zagłuszyła. Jednak nie zagłuszyła popychania, która się jakby nasiliło. Do kasy daleka droga, a Roch prawie dochodzi. W końcu nie wytrzymał i rzucił w kierunku popychacza wiązankę.
- ee Ty ciulu, przestaniesz mnie popychać, czy to za trudne to przetworzenia przez Twój ptasi móżdżek!!! - Roch powoli tracił resztki kultury.
- Może trochę grzeczniej - Wydusił z siebie popychacz.
- JAK KUR*A PROSIŁEM DWA RAZY TO MNIE PAN OLAŁ, A TERAZ MAM BYĆ KULTURALNY??? Z CHU*EM NA GŁOWY SIĘ POMIENIAŁEŚ!!!???? - Cierpliwość Rocha nie jest z gumy.
Po tym stwierdzeniu popychacz się zaczerwienił i zachował dystans od pośladków Rocha. Tłum zaczął ożywioną dyskusję, prawdopodobnie na temat chamstwa dzisiejszej młodzieży, a sam zdaje się być nie lepszy.
Tyle nerwów za głupie 11.99 zł! Nigdy więcej!
Biuro podróży "U Rocha"
Zgodnie z kiedyś tam złożoną obietnicą Roch umieszcza kolejną mapkę.Tym razem z wypadu, dłuższego niż poprzedni, na Dolomity i Repty. Tak więc zabieramy termos herbaty, kanapki, schabowego, jajko i koniecznie pomidora. Dodatkowo zakładamy ciepłe kalesonki, czapkę, rękawiczki, ciepłą kurtkę i co tam jeszcze założycie.
Tradycyjnie już na początek mapka:
I zaczynamy. Z ulicy Ułańskiej jedziemy w prawo, aż d końca gdzie skręcamy w lewo i pędzimy ulicą Opatowicką do końca. Na końcu wjeżdżamy na ulicę Opolską i jesteśmy w tym samym miejscu co poprzednio, czyli z Opolskiej w Sobieskiego, do ronda, ale na rondzie skręcamy w prawo i jedziemy do końca ulicą Bytomską. Na kolejnym rondzie skręcamy w drugi zjazd i jedziemy do świateł. Należy uważać bo to droga dosyć ruchliwa, ale my zaraz uciekniemy z niej.
Na światłach prosto i skręcamy w prawo, w piątą uliczkę. Tutaj mamy spokój, możemy podziwiać widoki, czasem można wypatrzeć strusia. My jednak jedziemy prosto, pokonujemy lekkie wzniesienie i skręcamy w lewo, w ulicę Małą. Tutaj zaczyna się cross country, znika asfalt, pojawia się błoto. Auta nam nie grożą, najwyżej jakiś ciągnik. Na końcu skręcamy w prawo i jedziemy wzdłuż lasu (zwanego Segietem). Dojeżdżamy do zabudowań i dalej mamy skrzyżowanie. Jedziemy prosto. Po lewej stronie znajduje się piekarnia, w której Roch zaopatruje się w pączki. Są genialne i tanie.
Ulicą Żeromskiego dojeżdżamy do skrzyżowania z ulicą Gliwicką. Jedziemy prosto i już jesteśmy na Reptach. Zaraz za zakrętem mamy bardzo stromy podjazd, wręcz ścianę płaczu, my jednak odbijemy w lewo i mamy lekki trawers tylko, że błotny. Wjeżdżamy do parku. W tym miejscu Roch przyznaje się, że mapka trochę odbiega od trasy, którą pokonał Roch ponieważ nie uwzględnia ścieżek w samym parku repeckim.
Po wyjeździe z parku jesteśmy na ulicy Pyskowickiej. Jedziemy nią cały czas, aż po prawej stronie będzie kościół. Odbijamy w lewo, w ulicę Janasa. Cały czas prosto, aż się znudzimy i zaśniemy za kierownicą. Jesteśmy w Opatowicach. Jedziemy cały czas prosto, aż dojedziemy do przejazdu kolejowego, za którym skręcamy w prawo i zaraz na światłach w lewo. Potem krótki odcinek ulice Metalowców i na końcu w prawo.
Jesteśmy w Strzybnicy na ulicy Grzybowej. Tak Grzybowej, którą to jedziemy aż do ulicy Grodzkiej, gdzie wypatrujemy znajomych osobników. Większość z owych osobników to zmarźluchy, a więc nie ma co liczyć na spotkanie kogokolwiek. Z Grodzkiej jedziemy cały czas prosto, potem w prawo i tutaj każdy rozjeżdża się do swojego domu.
Po tej przejażdżce mamy na liczniku 30km, zamarznięte gile pod nosem, nie czujemy palców, a czasem zamarzają rzęsy.
Roch pozdrawia Wszystkich.
Tradycyjnie już na początek mapka:
I zaczynamy. Z ulicy Ułańskiej jedziemy w prawo, aż d końca gdzie skręcamy w lewo i pędzimy ulicą Opatowicką do końca. Na końcu wjeżdżamy na ulicę Opolską i jesteśmy w tym samym miejscu co poprzednio, czyli z Opolskiej w Sobieskiego, do ronda, ale na rondzie skręcamy w prawo i jedziemy do końca ulicą Bytomską. Na kolejnym rondzie skręcamy w drugi zjazd i jedziemy do świateł. Należy uważać bo to droga dosyć ruchliwa, ale my zaraz uciekniemy z niej.
Na światłach prosto i skręcamy w prawo, w piątą uliczkę. Tutaj mamy spokój, możemy podziwiać widoki, czasem można wypatrzeć strusia. My jednak jedziemy prosto, pokonujemy lekkie wzniesienie i skręcamy w lewo, w ulicę Małą. Tutaj zaczyna się cross country, znika asfalt, pojawia się błoto. Auta nam nie grożą, najwyżej jakiś ciągnik. Na końcu skręcamy w prawo i jedziemy wzdłuż lasu (zwanego Segietem). Dojeżdżamy do zabudowań i dalej mamy skrzyżowanie. Jedziemy prosto. Po lewej stronie znajduje się piekarnia, w której Roch zaopatruje się w pączki. Są genialne i tanie.
Ulicą Żeromskiego dojeżdżamy do skrzyżowania z ulicą Gliwicką. Jedziemy prosto i już jesteśmy na Reptach. Zaraz za zakrętem mamy bardzo stromy podjazd, wręcz ścianę płaczu, my jednak odbijemy w lewo i mamy lekki trawers tylko, że błotny. Wjeżdżamy do parku. W tym miejscu Roch przyznaje się, że mapka trochę odbiega od trasy, którą pokonał Roch ponieważ nie uwzględnia ścieżek w samym parku repeckim.
Po wyjeździe z parku jesteśmy na ulicy Pyskowickiej. Jedziemy nią cały czas, aż po prawej stronie będzie kościół. Odbijamy w lewo, w ulicę Janasa. Cały czas prosto, aż się znudzimy i zaśniemy za kierownicą. Jesteśmy w Opatowicach. Jedziemy cały czas prosto, aż dojedziemy do przejazdu kolejowego, za którym skręcamy w prawo i zaraz na światłach w lewo. Potem krótki odcinek ulice Metalowców i na końcu w prawo.
Jesteśmy w Strzybnicy na ulicy Grzybowej. Tak Grzybowej, którą to jedziemy aż do ulicy Grodzkiej, gdzie wypatrujemy znajomych osobników. Większość z owych osobników to zmarźluchy, a więc nie ma co liczyć na spotkanie kogokolwiek. Z Grodzkiej jedziemy cały czas prosto, potem w prawo i tutaj każdy rozjeżdża się do swojego domu.
Po tej przejażdżce mamy na liczniku 30km, zamarznięte gile pod nosem, nie czujemy palców, a czasem zamarzają rzęsy.
Roch pozdrawia Wszystkich.
Subskrybuj:
Posty (Atom)